لژیون همسفر آزاده

همیشه و همه جا همراهمان بودید، با ما گریستید، با ما حرکت کردید، با ما زمین خوردید، درد کشیدید و یادمان دادید درختان ایستاده می‌میرند.

مثلاً دلم می‌خواست چیزی را بخوانم و به یاد بسپارم؛ ولی خیلی زود آن را فراموش می‌کردم یا دلم می‌خواست هرروز شاد و پرانرژی باشد؛ اما در عمل نمی‌توانستم و دائم با چراهای خودم درگیر بودم. این دستور جلسه به من می‌گوید ناامید نباشم و حالا وقت این است که دوباره به فرماندهی برسم و باید برگشت کنم.

ما برای هر ساختاری نیاز به تفکر درست داریم تا به نتیجه مطلوب برسیم .